درباره کشور بنگلادش
جمهوری خلق بنگلادش در جنوب قارهٔ آسیا و شرق هند قرار دارد و پایتخت آن داکار است. این کشور جمعیتی بالغ بر ۱۶۱ میلیون نفر دارد. واحد پول این کشور تاکا است و مردم این کشور به زبان رسمی بنگالی صحبت می کنند. علاوه بر آن طبقه متوسط و بالا از زبان انگلیسی در آموزش عالی و دادگستری استفاده می کنند. این کشور در تاریخ ۲۶ مارس ۱۹۷۱ از پاکستان جدا و مستقل شد. این کشور نهمین کشور پرجمعیت جهان است. این کشور به دلیل قرار گرفتن در شبه قاره هند شدیداً تحت تأثیر این کشور است و روابط بین‌المللی بسیاری با کشور هند دارد. همینطور ادبیات بنگالی متاثر از زبان و ادبیات فارسی است.
اطلاعات ضروری کشور بنگلادش
- نام رسمی: جمهوری خلق بنگلادش
- پایتخت: داکار
- واحد پول: تاکا
- زبان رسمی: بنگالی
- اختلاف ساعت با تهران: 1.5 ساعت
- نوع حکومت: جمهوری
- مذهب: مسلمان
آب و هوای کشور بنگلادش
بنگلادش آب و هوایی گرم و مرطوب دارد و در تابستان به دلیل قرار گرفتن در کنار خلیج بنگال و اقیانوس هند و سیل‌های ناشی از جریان‌های موسمی اقیانوس هند، صدها نفر جان خود را از دست می دهند.
تاریخ کشور بنگلادش
نخستین بار استان شرقی موخالز در دوران سلطنت اکبرشاه، سوبا - بنگلا نامیده شد. در سال‌های ۱۸۵۴–۱۸۷۴ بنگال شامل بنگال خاص، ایالت بیهار در هند کنونی، مناطق اریسا، چوتانگپور در غرب، قسمتی از دره سورما در شمال شرقی بود. زمانی که ایالت آسام در ۱۸۷۵م تشکیل شد، بخش‌های کاچار و سیلهت در دره سورما از بنگال جدا و به ایالت آسام پیوست. سرانجام ایالت بنگال شرقی و آسام در سال ۱۹۰۵م تشکیل شد. در زمان تسلط بریتانیا به شبه قارهٔ هند تا سال ۱۹۴۷ میلادی این کشور را پاکستان خاوری می نامیدند. سرانجام بعد از سال‌ها جنگ در ۲۶ مارس ۱۹۷۱ کشور مستقل «بنگلادش» به استقلال رسید.
دین و مذهب کشور بنگلادش
۸۹٫۷ درصد از مردم بنگلادش مسلمان و اکثریت آن‌ها از اهل سنت هستند. ۹٫۲ درصد نیز پیرو آیین هندو هستند. از آنجا که اسلام از نظر تاریخی توسط صوفیان به بنگلادش آورده‌شد پیروان طریقت‌های صوفی هم‌چون دیوبندی و اهل حدیث نیز در این کشور حضور دارند.
اقتصاد و سیاست کشور بنگلادش
کشور بنگلادش یکی از اعضای کشورهای همسود (مشترک‌المنافع) است. این کشور دومین صادرکننده پوشاک در جهان می باشد که با توجه به کارمزد پایین کارگران بسیار مورد توجه مارک‌های شناخته‌شده جهانی قرار گرفته است. کشور بنگلادش با رشد سریع جمعیت یکی از فقیرترین کشورهای آسیایی است و همواره نیاز به کمک خارجی دارد. بیش از ۷۰٪ جمعیت کشور بنگلادش به کشاورزی و دامداری مشغولند و در بیش از سه چهارم زمین های قابل کشت حاصلخیز این کشور برنج تولید می‌شود اما این محصولات اغلب به دلیل سیل و توفان از بین می‌روند. سرانجام در سال ۱۹۹۲ طرحی بزرگ با عنوان طرح مهار سیل در این کشور شروع به کار کرد که طبق آن مسیر رودخانه‌ها تغییر کرده و دیواره آن‌ها مرتفع شد. عمده کشت تجاری در این کشور چای و کنف است و ۹۰٪ تولید جهانی کنف توسط بنگلادش انجام می شود. در این کشور صنایع معدنی کم است ولی ذخایر گاز طبیعی به نسبت بیشتری موجود است.
اداره کشور بنگلادش تا سال ۲۰۰۲ میلادی در دست دولت موقت بود اما در این سال انتخابات عمومی برگزار شد. رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور و رئیس دولت نخست وزیر می باشد که نسبت به روسای دولت های دیگر اختیارات محدودتری را داراست. با رای مجلس ملی رئیس جمهور برای پنج سال انتخاب می‌شود و سمت نخست وزیری را رئیس حزبی که بیشترین کرسی‌های مجلس ملی را کسب کند به دست می آورد.
